KİMSE

 

zamanı yıllarla tartanlar  
yanılırlar  
hiçbir şey tartılmaz başka bir şeyle  
hatta çoğu zaman kendiyle bile  
yaşanır, içini tohuma bırakır  
geçer gider  
geçmez sandıkların bile  

hiçbir geçen tartılmaz kalanla  
neyin kaldığını çoğu kez kendi de bilmezken insan  
kimse kimse kimse  
sahi kimse  
ya da hiç kimse  
söylediklerimden çok  
sustuklarım  
seçtiklerimden çok  
reddedilmek için  
ne kadar varsam  
o kadar kimseyim kendime  

güç kötü bir şey  
kaderken de  
kaldıramazken de  
güç kötü bir şey  
güçlüyken de  
güçsüzken de  
kaldığın yerden devam etmenin karanlığı  
benzemiyor hiçbir çaresizliğe  
kimin kaldığı yer var ki dünyada  
kaldım sandığın yer  
bizden geçendir çoğunlukla  
içimizi parçalaya çoğalta  
hâlâ gittiğim sona aceleci adımlarla  
bütün iş birinin dediği gibi,  
yavaşça acele etmek aslında  

ölene kadar yavaşla işte  
ölene kadar yavaşla  
ne başkalaştırırsan o kadarsın  
başkalarının imtihanlarından büyük gelecekler umma  

çaresizlik bile bizden bir başkası yapmaya yetmez  
bize biçilmiş döngüye katlanırız yalnızca  
bir bakıma hiçbir yerdeyiz  
bir bakıma yalnızca buradayız  
var oluşumuzun ağırlığı altında ezilirken yapayalnız  
ait olduğunu sandığın bütün grupların içinde yapayalnız  
reddin imkânları sayım kayıpları yoklama kaçakları  
sanma ki hayat bizi bekler başka kıyılarda  
oysa biz buradayız  
halsiz, kanıtsız  
yılların neyi tarttığını bile bilmeden  
kendi gücümüzün altında azala azala  

kollarımız kadar kulaç kalplerimiz kadar sahil  
hiçbir adanın almadığı yalnızlarız,  
tamamlanmamış haritasında  
define ve varlık  
geleceğin tarihe dağıttığı kayıplar  
bir gün birbirini bulmanın umuduyla  

gölgemizle barışmanın uzun yolculuğu: büyümek  
kendiyle tanışmayı erteler insan çoğu zaman  
hayat yanlışlarla kısalır  
başka biri olarak girdiğimiz bir kapıdan  
bir diğeri olarak çıkarız  
gündeliğe katlanmak için başkalarını kandırırken kendimizi yanıltırız  
içimizi denerken yüzeriz farklı yüzlerle kendi içimizde bile  
bu yüzden aşk yalnızca bir fikirdir  
bu sefer gerçekleştirdiğini sandığın bir fikir  
hep öyle oldu bende  
hep saklı kaldı içimdeki anahtar  
ve hep aynı kilitte kırıldı  

fikirler de zamanla değişir  
kırıldıkları yerde  
kırıldıkları yer her şeyi değiştirir  

zamanla bir şey söylemez artık kırılmak bile  
sonra başka bir başlangıcın kapısında  
aynı korkularla kalakalırız  
daha önce de söylemiştim:  
kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine  
her şiirin gizi başka bir şiirle  
açıklar kendini  
demiştim ya, hep öyle oldu bende  
böyle katlandım kimsesizliğe  
o birini ararken bile biliyordum  
hiç kimse hiç kimse hiç kimse 

Murathan Mungan

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

Telefonda Âdâb-ı Muaşeret

Telefonun icadını Graham Bell’in annesinin doğuştan işitme engelli olmasına borçluyuz. Bell farkında olmadan yardımcısını yardıma çağırırken 10 Mart 1876 günü ilk telefon görüşmesini yaptı. Türkiye’de telefon 1908 yılında kullanılmaya başlandı.  İlk cep telefonu görüşmesi dönemin Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel ve Başbakanı Tansu Çiller arasında 1994 yılında gerçekleşti.

Telefonun tarihsel gelişiminden bugüne elimizden düşmeyen cep telefonlarına doğru evrildik. Evlerde telefonu zor bulurken, artık neredeyse her bireyin cebinde bir telefon var. 

Cebimizde telefonlarla geziyoruz, telefonda iletişim kurmaya zorlanıyoruz. Haksızda sayılmayız, yüz yüze iletişimin yerini maalesef tutmuyor. Yüz yüze iletişimde üç kanal kullanırız: Ses, söz, beden dili. Telefonda ise sadece söz ve sesten oluşur iletişim. Telefonda iletişimin en önemli iki eksiği görsellik ve süre kısıtlılığı.

Telefonda konuşurken karşımızdaki kişi sesten ibaret değildir, insandır. Teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin insan sıcaklığını arıyoruz. Konuşmanın konusu ne olursa olsun karşıdaki kişinin kendini değerli hissetmesi gerekir. Yapılan araştırmalar gösteriyor ki, telefonda iletişimde ses tonu %80. Yani ne söylediğimizden çok nasıl söylediğimiz önem taşıyor. Telefondaki ses kişiliğimizdir. Karakterimizi ve kişiliğimizi yansıtır. 

Konuşurken karşımızdakinin enerjisinden bir basamak yukarıda olmalıyız. Ses tonu görüşme yapılan kişiye göre ayarlanmalıdır. Uyumlanma konuşma hızında da olmalıdır. Karşıdaki kişinin ilgisini canlı tutmak için soru sorulabilir. İnsanlar telefonda görülmedikleri için kabalaşabiliyor ve ilgileri başka işlerle dağılabiliyor. Samimi bir ses duyduklarında kaba davranmayacaklardır. 

Anlatma derdi olan birine, bir şey anlatmanız mümkün değildir. Bırakın anlatsın. 

Sizi arayacağım dediğinizde o kişiyi mutlaka arayın. Müsait değilim, arayacağım deyip günlerce aramayanlarda en hassas noktam. Verilen söz tutulmalı. Karşınızdaki kişinin gözünde itibarınızı zedelemeyin.

Cümlenize hayırla başlamayın. Bunu yapamayacağız yerine bunu nasıl yaparız cümlesini kullanın. Nezaket göstermek karşıda bekleyenin sabrını artırır. Ne kadar meşgul olursanız olun, karşınızdaki kişiye nazik olun. Anlamsız mırıltılar kullanmayın. Gerginseniz bırakın telefonunuz bir kez daha çalsın. Derin nefes alın. Gülümseyin. Daha sonra telefona cevap verin.

Aranan bizsek en fazla iki çalmadan sonra telefonu açmalı, arayan bizsek dört çalmadan sonra kapatmalıyız. En sinir olduğum şey uzun uzun çaldırdılan telefon. Müsait değilsem ve o an o telefon uzun uzun çalıyorsa acil bir şey olduğunu düşünüyorum ve panikliyorum. Hele birde arayan öylesine bir konu için arıyorsa iyice sinirleniyorum. Aciliyet yoksa çaldır, açmıyorsam müsait değilimdir, müsait olunca dönerim.

Karşımızdaki kişiye önce hal hatır sormalı, sonra müsaitliği sorulmalı. Görüşeceğiniz konuyu mutlaka bu esnada belirtin. Kişinin o an o konu için uygun olup olmadığını sorun. 

En sık yapılan hata telefonda konuşurken ortamdaki kişilerle sohbete devam etmek ya da başka işlerle uğraşmaktır. Direkt telefon ahizesine  öksürmek, hapşırmak ve burun silmek nezaketsizliktir.

Görüşme bitiminde; görüşme özetlenmeli, varılan anlaşmalar tekrar edilmelidir. Konuşmada açılış kısmı kadar kapanış kısmıda önemlidir. Telefonu pat diye yüzüme kapattı izlenimi verilmemelidir. Genel nezaket kuralı telefonla arayanın telefonu kapatmasıdır. Ancak  aranan kişi yaşça, makamca büyük ise o kişinin telefonu kapatması beklenmelidir.

Genelde telefon konuşmaları bir ihtiyaç üzerine yapılan görüşmelerdir. Günümüzde bu durum değişmiş, insanlar telefonu bir sohbet aracı haline getirmiş olsalarda, en iyi ve en etkili görüşme yüz yüze yapılandır.

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone 

Ne Okuyorum?

Gülseren Budayıcıoğlu okuyorum bu aralar. Üç kitabını bitirdim, dördüncü kitapta bitmek üzere. Nefes almadan, soluksuz okuyorum. Gerçek hikayeler olunca etkilenmemek mümkün değil. Sonu ne olacak bu insanların diye merakım, okuma hızımı artırıyor. 

Kitaplarda çok ilginç hayat hikayeleri var. Okurken nefesimi kesiyor. Dışarıdan baktığımızda sıradan insanlar dediğimiz insanların ne acılar, ne ağır yükler taşıdığını görmek etkileyici. Bir çok hikayenin ana kaynağı çocukluk travmaları. Ne kadar önemli çocukluğumuzda ne yaşadığımız! Gelecekte ne olacağımızı, nasıl bir hayat yaşayacağımızı belirliyor. Çocuklukta yaşanmışlıklarımızı, hiç farkında olmadan geleceğimize taşıyoruz. Bütün hayatımızı etkisi altına alıyor. Ölene kadar onlarla yaşıyoruz. Bilinçdışına itilenler, hayatı insana zindan ediyor.

Kitapları okudukça, Allah’ım çok şükür demekten kendimi alamıyorum. İnsanın o ağır yükleri yetişkinlik çağına kadar taşıması ızdırap. Zaten sonları psikiyatri kliniğinde bitiyor. Kimi tedavi oluyor, kimi tam anlamıyla iyileşmiyor. Nadiren hastalar kliniğe başvuruyor, genelde yakınları getiriyor. İnsanın ruhsal hastalıklarını kabullenmesi zor. Bu yüzyılda bile, insanlar toplumun bakışından çekiniyor. Oysa kanserden ne farkı var? Beden değil, ruh hastalanıyor. 

İnsan ruhunda bir rahatsızlık hissediyorsa, çekinmemeli. Beden hastalanınca nasıl doktora başvuruluyorsa, ruh hastalanınca da doktora başvurmaktan korkmamalı. Herkese hem beden, hem ruh sağlığı dilerim.

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

Leonardo Ve Son Akşam Yemeği

Paulo Coelho kaleminden bir hikaye;

Leonardo da Vinci `Son Akşam Yemeği` isimli resmini yapmayı düşündüğünde büyük bir güçlükle karşılaştı. İyi`yi İsa`nın bedeninde, Kötü`yü de İsa`nın arkadaşı olan ve son akşam yemeğinde ona ihanet etmeye karar veren Yahuda`nın bedeninde tasvir etmek zorundaydı.

Resmi yarım bırakarak bu iki kişiye model olarak kullanabileceği birilerini aramaya başladı. Bir gün bir koronun verdiği konser sırasında, korodakilerden birinin İsa tasvirine çok uyduğunu fark etti. Onu poz vermesi için atölyesine davet etti, sayısız taslak ve eskiz çizdi. Aradan üç yıl geçti. `Son Akşam Yemeği` neredeyse tamamlanmıştı, ancak Leonardo da Vinci henüz Yahuda için kullanacağı modeli bulamamıştı.

Leonardo`nun çalıştığı kilisenin kardinali, resmi bir an önce bitirmesi için ressamı sıkıştırmaya başladı. Günlerce aradıktan sonra Leonardo vaktinden önce yaşlanmış genç bir adam buldu. Paçavralar içindeki bu adam sarhoşluktan kendinden geçmiş bir durumda kaldırım kenarına yığılmıştı.

Leonardo, yardımcılarına adamı güçlükle de olsa kiliseye taşımalarını söyledi. Çünkü artık taslak çizecek zamanı kalmamıştı. Kiliseye varınca yardımcılar adamı ayağa diktiler. Zavallı, başına gelenleri anlamamıştı. Leonardo adamın yüzünde görülen inançsızlığı, günahı, bencilliği resme geçiriyordu..
 
Leonardo işini bitirdiğinde, o zamana kadar sarhoşluğun etkisinden kurtulmuş olan berduş gözlerini açtı ve bu harika duvar resmini gördü. Şaşkınlık ve hüzün dolu bir sesle şöyle dedi:  `Ben bu resmi daha önce gördüm...`
`Ne zaman?` diye sordu Leonardo da Vinci, o da şaşırmıştı..
`Üç yıl önce` dedi adam. `Elimde avucumda olanı kaybetmeden önce... O sıralarda bir koroda şarkı söylüyordum. Pek çok hayalim vardı. Bir ressam beni İsa`nın yüzü için modellik yapmak üzere davet etmişti...`

İyi ve Kötü`nün yüzü aynıdır...
Her şey, insanın yoluna ne zaman çıktıklarına bağlıdır...

Paulo Coelho

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

ERNEST HEMİNGWAY’DEN YAZAR OLMAK İSTEYENLERE 7 SIR

1. Yazmaya, tek bir gerçek cümle ile başlayın.

2. Her zaman, daha sonra neler olacağını biliyorken güne son verin.

Yazıya ara vermek için en doğru zaman, her şeyin iyi gittiğine emin olduğunuz zamandır. Günlük kelime kotası koyup buna uymaya çalışmaya gerek yok. Hayal gücünüzün tükendiğini hissettiğinizde değil de, bir sonraki adımda ne olacağını biliyorken durmak en doğrusu. Eğer her gün bu şekilde çalışırsanız, bir romanı yazarken asla takılıp kalmazsınız. Hatırlamak, en değerli şeydir.

3. Asla, üzerinde çalışmadığınız bir hikayeyi düşünmeyin.

4. Tekrar yazmaya, en son yazdığınızı okuyarak başlayın.

5. Bir duyguyu tarif etmeyin, onu yaratın.

6. Kalem kullanın.

Hemingway, dergi ya da gazete için bir yazı yazması gerektiğinde genellikle daktilo kullanırdı fakat ciddi işleri için kalemi tercih ederdi.

7.Kısa olun

Kaynak: www.mecmua.com

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

Biliyorum

Yazıp yazıp siliyorum. Düşüncelerim uçuşuyor, parmaklarım yazmaya direniyor. Çok uzun zaman olmuş bir şeyler yazmayalı. Ama şu an yazmaya çok ihtiyacım var, kendimi teselli etmek isteği belki de bu. 

Neden her şey üst üste gelmek zorunda? Dedikleri gibi negatif enerji yaymaya başlayınca, çekiyor muyuz sorunları hayatımıza? İnsanda durduk yerde “dur bir pozitif olayım”diyemiyor ki. 

Neyse ne işte. En azından biliyorum her şeyin geçeceğini. Yaşarken hiç bitmeyecekmiş gibi gelsede, eninde sonunda bitiyor. Çok tecrübe edindim bu hayatta. Bitmez dediğim sıkıntılar bitti ve ardından baktığımda gözümün korktuğu kadar değilmiş dedim her defasında. Yine geçecek biliyorum. Ama su gibi aksın istiyorum mümkünse. 

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

TAŞ

İlk benim yüzüme rastladınız, en eskisiyim buranın.

Karnıyım dünyanın. Yeryüzünün ağrısı bendedir.

Kum ve kayaç benim.

Issızlık bilgisiyim ben, sessizlik bilgisi.

Durmanın ve kalmanın büyük planıyım.

Her şeyi gördüm, her şeyi. Suyun gidişini,  ağacın çiçeklenişini.

Tekrar tekrar gördüm ben daha da görürüm. Büyük zaman,
benim.

Denizler dalgalar dövdü beni, sert rüzgarlar yurt bildi
zirvelerimi.

Kırıldım, söküldüm, ufalandım;  döndüm bitiştim tekrar kendime

açsan, kırsan, baksan; bütün yeryüzü, her zerremde.

Taş taşıdım, içim kendimden yorgun benim, dilim çok uzun bir
yankı.

En eskisiyim ben buranın.

Birhan Keskin

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Kim Kendi Ölümüne "Hoşgeldin" Diyebilir ki?

Tabiri caizse hayatım boyunca tırmalamak zorunda kaldım. Baktım olmuyor vazgeçtim birkaç yıl önce çabalamaktan. Bırakmamın birçok sebebi var; biraz yılgınlık, biraz yorgunluk, biraz da hayalkırıklığı.

İlk başlarda çok bocaladım. Vazgeçmek kolay oldu fakat susmak en zoruydu. Olanı şikâyet etmeden kabullenmek, hayallerinin kırıldığını belli etmemek, kendi hatalarının sorumluluğunu üzerine almak…  Zor oldu ama başardım. Kimselere açık etmem sustuklarımı. Bazen yazar paylaşırım ama paylaştıklarım yazdıklarımın binde biri. İçimi yakan sıkıntının eğer bir muhatabı varsa; o bilir ne olduğunu. Ondan gayrısına ne anlatırım ne de gösteririm. İstediklerimi görmemek için başımı çevirdiğim bile olmuştur. Kendi kendime “Yaşamak bu kadar zor olmamalı.” der dururdum. Şimdi bakıyorum da; benden öncekiler de benden farklı değillermiş.

Dedem hakkında çok bilgim yok. Bin beş yüz yıl önce yaşayan atalarım hakkında ondan daha çok bilgim var. On beş yaşına kadar çok neşeli, eğlenceli olduğu anlatılırdı yaşıtlarından, benim zamanımda yaşayanlar tarafından. On beş yaşından sonra aniden durulmuş. Yüzünü yerden kaldırmaz olmuş. Zorla konuştururlarmış dost meclislerinde. Bir sebebi yokmuş gibi anlatılırdı hep ama belli ki bir şey olmuş ve susmuş. Ya da belki de vazgeçmiş. O zamanki adı ince hastalık. Sebep olmuş dedeme. Öldüğünde kaç yaşındaymış bilmiyorum. İki çocuk bırakmış ardında, biri babam.

Her hastalığın zihinsel bir nedeni olduğunu savunanlar; kendine ya da başkalarına aşırı derecede katı davranmayı, kuralları her şeyin üzerinde tutmayı, bencilliği ve gaddarlığı veremin başlıca sebebi olarak sayıyorlar.

Babam üç yaşındaymış dedem öldüğünde. Bir yıla kalmadan kendisinden iki yaş küçük erkek kardeşi ölmüş. Hemen ardından da annesini evlendirmişler çocuklu bir dulla. Ve fakat yeni damat henüz göçmüş İstanbul’a. “Kendi çocuğum var. Senin çocuğuna bakamam.” demiş. Annesini gözyaşlarıyla yollamış İstanbul’a babam. Kendi kalmış köyde. Dedesi kol kanat germiş. Dedesi de boş bir emekli değil. Sular seller gibi İngilizce, Farsça, Arapça bilen, Astronomiyi yemiş yutmuş köylü bir bilgin. İşinden gücünden, araştırmalarından arta kalan zamanlarında bakmış, büyütmüş babamı.

3 yıl bakmış dedesi. Okul zamanı gelince İstanbul’a göndermiş, dayısının yanına. 6 yıl da onun yanında kalmış. 13 yaşında ayrı eve çıkmış. Ev dediğimiz de duvarlarından sular süzülen, rutubetten yatağın çarşafın bile ıslandığı bir gecekondunun tek göz odası. İstanbul çok büyük, babam çok küçük.

Yenmiş İstanbul’u yine de babam. Kaybolmamış, yitip gitmemiş. Fakat hüznünü içine atmış. Susmuş. Sadece bir kişi için susmamış. Askere giderken ziyarete gittiği memleketinde görüp âşık olduğu yeşil gözlü küçük kızı istemiş yıllarca. Kaç aracı sokmuş araya vermemişler. Senelerce vazgeçmemiş aşkından. Ailenin ne demek olduğunu bilmese de kurmuş bir aile sonunda. Evlenir evlenmez de gitmiş buralardan Almanya’ya. Hikâyesini kendi ağzından dinlenemedi hiçbir zaman. Bildiklerim annemin anlattıkları. Öyle bir susmuş ki; kendi kendini yaktı kül etti. 67 yaşında akciğer kanserine yedirdi ciğerini.

Akciğer kanserinin sebebi; onay alamamak, sevgiyle ilgili incinmeler diyor biraz yukarda bahsettiğim bilenler. Haklı olabilirler. Çünkü başlangıcında aşk varmış ama pek de öyle örnek gösterilecek bir aşk yuvası değildi bizim ev. Annesinden ayrılması ayrı bir araştırma konusu. Bana kalırsa, dedem de babam da sustukları için ciğerlerini kurban ettiler.

Dedemden babama ne geçti bilmiyorum. Ama babamdan bana geçeni çok net olarak biliyorum. Hüzün. Bana ait olmayan bir hüznü taşıyıp duruyorum kendimi bildim bileli. Bilmeden istemeden kendimi baltalıyormuşum gibi hissediyorum. Alın size kalıtsal aile travması.

Yakın zamana kadar işi gücü sonlandırıp uyumaya koyulduğumda bile düşünmeyi bırakmıyordu zihnim. Düşüne düşüne uyumaya çalışıyordum. Sonra bir an geliyordu, gevşiyordum tamamen. İşte tam o anda garip bir şey oluyordu. Her akşam değil ama haftada bir mutlaka oluyordu. Dipsiz bir kuyuya kayarken buluyordum kendimi. Düşmek gibi değil, yavaşça, usul usul kayıyordum karanlığa. Uyku değildi bu biliyordum. Aklıma ilk gelen şey; ‘ölüm’. “Ölüyorum!” diyordum bu her olduğunda. Sessiz bir bilişti bu. Babam vardı orada, hiç görmediğim dedem vardı, annem vardı. Heyecansız, korkudan azade, neşesiz ama nedense huzurlu.

Bu her olduğunda aynı şekilde uyanıyordum. Göğsümün üzerinde duran elim tıptıplıyordu aniden. Çekip çıkarıyordu beni içine sürüklendiğim hoş karanlıktan. Kendi ölümüme “hoş geldin” diyen yanımı çaresizlik içinde bırakıyordu. Ne bir ağrı, ne de bir sızı. Fakat saatler süren bir uykusuzluk başlıyordu hemen ardından. Bana ait olmayan o hüzün sarmalıyordu yatağımı, yorganımı. Babamın hüznüyle beraber sevdiğim kadınlar geliyordu gözümün önüne. Vazgeçmek zorunda kaldığım hayaller dökülüyordu yastığıma.

Olumsuzluklar geldikçe başıma kimi kararlar aldım yeniden başlayabilmek için. Uygulayamadım. Sigarayı bırakamadım mesela. Ciğerlerime bir kastım olduğu çok açık. İçimden yükselen ama bana ait olmayan bir hüznü yüklendim omuzlarıma. Fışkırmak için beni zorlayan neşemi ellerimle bastırdım. Kendi kendimi baltaladım çoğu zaman. Hani o “bir ben var, benden içerû” dedikleri var ya; işte o içerdeki canıma kast ediyordu. Babamın, dedemin yarım bıraktıkları kaderlerini devralmışım gibi. Tam onlar gibi vazgeçecekken, susmaya karar vermişken bir kitap atıldı önüme.

Sanki benim için yazılmış kitap. Daha adını okuduğumda farklı bir kitap olduğunu anladım. “Seninle Başlamadı” yazıyordu kapağında. Okudukça unuttuğum hatıralar canlandı gözümde. Nedenleri nasılları daha iyi çözdüm. Sonunda anladım ki; bunların hiçbirisi benimle başlamadı.

Achilles Valentin, Yazar
Uyumsuz Biz Zihnin Not Defteri

SEVGİ ve IŞIK'la kalın...

Persephone

İkigainin On Kuralı

1. Aktif kalın, emekli olmayın. Sevdiği şeyi yapmaktan ve iyi yaptığı şeylerden vazgeçen kişi yaşam gayesini kaybeder. Bu yüzden en önemli göreviniz, değerli bulduğunuz işleri bitirseniz de yapmaya devam etmek, ilerlemek, güzellik katıp yarar sağlamak, yardım etmek ve dünyanızı şekillendirmek olmalıdır.

2. Ağırdan alın. Aceleci olmak yaşam kalitesi ile ters orantılıdır. Eski bir deyişin belirttiği gibi, ‘Yavaş yürüyün, çok ilerleyin.’ Telaşı arkanızda bıraktığınızda, yaşam ve zaman yeni bir anlam kazanır.

3. Midenizi tıka basa doldurmayın. Konu, uzun bir yaşam için beslenmek olunca da azı karardır. Sağlığınızı uzun süre koruyabilmek için yüzde 80 kuralına uymalı, tıka basa yemek yerine açlığınızı tamamen bastırmayacak şekilde yemelisiniz.

4. Çevrenizde iyi arkadaşlarınız olsun. İyi sohbetle kaygıları yatıştırmak, gününüzü aydınlatacak hikayeler paylaşmak, tavsiye almak, eğlenmek, hayal kurmak… Başka bir deyişle, yaşamak için en iyi ilaç arkadaşlardır.

5. Bir sonraki doğum gününüze kadar şekle girin. Su hareket eder, en iyi haliyse pırıl pırıl aktığı ve durağan olmadığı zamandır. Hayatınız boyunca hareket ettirdiğiniz bedenin de uzun süre çalışmaya devam etmesi için biraz günlük bakıma ihtiyacı vardır. Ayrıca egzersiz yapmak mutluluk hormonu salgılamanızı sağlayacaktır.

6. Gülümseyin. Neşeli bir tavır sadece rahatlamakla kalmaz arkadaş kazandırmaya da yarar. Bir şeylerin o kadar harika olmadığını kabul etmek iyidir ama olasılıklarla dolu bir dünyada şimdi ve burada olmanın bir ayrıcalık olduğunu asla unutmayın.

7. Doğayla tekrar bağlantı kurun. Günümüzde insanların çoğu şehirlerde yaşasa da, insanoğlu doğal dünyanın bir parçası olarak yaratılmıştır. Şarj olmak için sık sık doğaya dönün.

8. Teşekkürlerinizi sunun. Her gün bir dakikanızı ayırın ve atalarınıza, soluduğunuz havayla ve yediğiniz yemekle sizi destekleyen doğaya, gününüzü aydınlatan ve hayatta olduğunuz için kendinizi şanslı hissettiren arkadaşlarınıza ve ailenize teşekkürlerinizi sunun. Mutluluk stokunuzun ne kadar arttığını görün.

9. Anı yaşayın. Geçmişten pişmanlık duymayı ve gelecekten korkmayı bırakın. Sahip olduğunuz tek şey bugün. Tadını çıkarın. Hatırlamaya değer kılın.

10. İkigainizi takip edin. İçinizde bir tutku, günlerinize anlam katan eşsiz bir yetenek ve en iyi yönünüzü sonuna kadar paylaşmaya götüren bir şey var. Henüz ikigainizin ne olduğunu bilmiyorsanız Vicktor Frankl’ın söylediği gibi göreviniz onu keşfetmek olsun. 

Kitap: İKİGAİ

Yazar: Hector Garcia & Francesc Miralles

SEVGİ ve IŞIK’la kalın…

Persephone

Direncin Ötesi: Anti - Kırılganlık

Adım 1: Yedekler Yaratın

Tek bir yerden para kazanmak yerine, hobilerinizden, diğer işlerden ya da kendi işinizi kurarak para kazanmaya çalışın. Yalnızca bir yerden maaş alıyorsanız, işvereninizin sıkıntıya girmesi halinde kırılganlık pozisyonuna düşebilirsiniz ve elinizde hiçbir şey kalmayabilir. Diğer yandan, asıl işinizi kaybetmeniz durumunda, birkaç seçeneğiniz olursa yedek işinize daha fazla zaman ayırabilir ve bundan daha fazla para kazanabilirsiniz. Şanssızlığa uğradığınız halde anti - kırılgan olursunuz.
Ogimi'de röportaj yaptığımız insanların hepsinin hem asıl hem de yedek işleri vardı. Birçoğunun yedek iş olarak bir sebze bahçesi vardı ve ürünlerini yerel pazarda satıyordu.
aynı şey, arkadaşlıklar ve kişisel ilgi alanları içinde geçerli. Tıpkı özdeyişin dediği gibi; tüm yumurtaları tek bir sepete koyma.
Romantik ilişkiler alanında da tüm enerjisini partnerine veren ve onu tüm dünyası yapan insanlar var. Eğer ilişki yürümezse bu insanlar her şeylerini kaybederler. Oysa bu süreçte güçlü arkadaşlıklar kurmuş ve dolu bir yaşam yaratmış olsalar ilişkilerinin bitmesi halinde hayatlarına devam etmek için daha iyi bir pozisyonda olurlar. Anti - kırılgan olurlar.
Şu anda 'Tek bir maaştan fazlasına ihtiyacım yok. Aynı arkadaşlarla olmaktan da mutluyum. Neden yeni bir şey ekleyeyim?' diye düşünebilirsiniz. Yaşamınıza çeşit eklemek zaman kaybı gibi görünebilir çünkü olağandışı şeyler normalde gerçekleşmez. Kendimizi güvende hissettiğimiz bölgeye sığınırız. Ama beklenmedik şeyler er ya da geç mutlaka gerçekleşir.

Adım 2: Bazı alanlarda tedbirli bir şekilde bahis oynarken, bazı alanlarda küçük riskler alın 

Bu kavramı finans dünyasının diliyle anlatmak daha iyi olur. Eğer 10 bin dolar birikimişiniz varsa, 9 bin dolarını bir indeksli yatırım fonuna ya da sabit vadeli hesaba yatırabilir ve geri kalan bin doları büyüme potansiyeli olan on yeni teşebbüse bölüştürerek 100'er dolar yatırabilirsiniz.
Şirketten üçünün başarısız olması halinde 300 dolar kaybedersiniz, diğer üç şirketin değeri düşerse 100 dolar veya 200 dolar daha kaybedersiniz, üçünü değeri artarsa 100 dolar kya da 200 dolar kazanırsınız ve yeni teşebbüslerin değeri yirmi kat artarsa neredeyse 2000 dolar, hatta daha fazlasını kazanırsınız.
İşletmelerin üçü batsa bile para kazanmaya devam edersiniz. Aynen Hydra gibi zarardan kar edersiniz.
Anti - kırılgan olmanın anahtarı gazetede reklamını gördüğümüz şaibeli bir fona 10 bin dolar yatırmak gibi batma riskine sahip tehlikelere girmeden bizi büyük ödüle götürebilecek küçük riskler almaktır.

Adım 3: Sizi kırılgan yapan şeylerden kurtulun 

Bu egzersiz için olumsuz bir rotayı takip edeceğiz. Kendinize sorun: beni kırılgan yapan nedir? Bazı insanlar, nesneler ve alışkanlıklar kaybetmemize sebep olur ve bizi savunmasız kılar. Bunlar kimdir ve nelerdir?
Yeni yıl kararları alırken yaşamlarımıza genelde yeni zorluklar ekleriz. Yeni hedef belirlemek harika olsa da şükredeceğiniz gayeler benimsemek çok daha yararlı olur. Mesela:

• Öğünler arasında atıştırmayı bırakmak
• Haftada sadece bir kez tatlı yemek
• Aşama aşama tüm borcu ödemek
• Kötü insanlarla zaman geçirmekten kaçınmak
• Hoşlanmadığımız ama yapmak zorunda hissettiğimiz şeylere zaman harcamaktan kaçınmak
• Her gün Facebook'ta yirmi dakikadan fazla zaman geçirmemek

Hayatımıza direnç kazandırmak için güçlüklerden korkmamalıyız çünkü her engel büyümek için bir fırsattır. Yaşam tarzımızı düzelterek ikigaimize odaklanarak anti - kırılganlık tavrı benimsersek her savrulmada daha güçlü olmanın bir yolunu buluruz.

Bir iki darbe almak ya bir talihsizlik olarak görülür ya da sürekli düzeltmeler yapıp yeni ve daha iyi hedefler koyarak yaşamımızın her alanına uygulayabileceğimiz bir deneyim olabilir. Taleb'in Antifragile'da yazdığı gibi, 'Gelişigüzelliğe, karışıklığa, maceralara, belirsizliklere, kendini keşfetmeye, travmatik olaylar duymaya ihtiyacımız var. Tüm bu şeyler hayatı yaşanmaya değer kılar.'

Wabi - sabi felsefesinin bize öğrettiği gibi hayat kusurludur. Zamanın akıp geçmesi, her şeyin geçici olduğunu gösterir. Eğer net bir ikigainiz varsa, her anınız neredeyse sonsuz olasılıklar barındırır.

Alıntı...

Kitap: İkigai

Yazarlar: Hector Garcia & Francesc Miralles

İkigai: Hep meşgul kalarak mutlu olma.

İkigainizi bulmanız dileğiyle....

SEVGİ ve IŞIK'la kalın...

Persephone

Doğum

I. 

Çiğ düştü göklerden 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

Güvercinler geçti menekşelerden 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

Kendi kendine ayna olan nergislerden 
Leylakların gün doğuşu ürperişinden 
Zambakların kıyı kıyı bakışından 
Geldin sen 
Ve rüzgarlar karları süpürdüğünde 
Ve insanı çıldırtan kuş sesleri işitildiğinde 
Birdenbire aydınlandı annenin yüzü 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

İlkin horozların gözüne göründün 
Dünyaya haber verdiler ötelerden 
Baban yeni dönmüştü eve ıraklardan 
Birden aydınlandı annenin yüzü 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

Marta bakan biliyordu geleceğini 
Nisana bakan görüyordu alaca renklerini 
Kızıl ve yeşil seherini 
Mayısa bakan buldu seni 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

Sana Leyla dedim Suna dedim şiirlerde şarkılarda 
Gerçek adın bir fısıltı gibi kaldı ağızlarda dudaklarda 
Çatlar yüreğim bir nar gibi o sırrı anar da 
Avunurum doğumundan gelen muştulu armağanlarla 
Melekler gökten geldi armağanlarla 
Ve bir bahar günü doğdun sen 

Bir bahar günü doğdun sen 
Baharın ta kendisi oldun sen 
Şimdi her baharda doğan çocuklarla 
Sen en aşılmaz boya tenlerinde saçlarında 
Sen görünür görünmez ufuklarda 
Karlar erir erir kaçar kaçar da 
Gökler yağmur biçiminde güler ağlar ağlar da 
Güneş öğünerek yansır yansır da sularda 
Gelirsin her baharda 
Bir diriliş gibi ölü dünyaya 
Ölüler gölgenden ateş ala ala 
Ekilip biçilip yankı yapa yapa 
Yaz sıcaklığından arta arta 
Birer birer çıktılar gönlümüzün aynasına tarlasına 
Ki bir bahar günü doğdun sen 

Güller dönüştüler yatak çarşaflarına 
Leylaklar yaklaştılar korka korka 
Nergisler benliğimizin ortasından baka 
Gelip fon oldular insanın 
Bir kere daha 
Sende yeniden yaratılışına 
Bir bahar hali yaratışına 

Bir bahar günü doğdun sen 
Baharın ta kendisi oldun sen 


II. 

Sonbahar benim ölümüm kırmızı kırmızı yanışım karaağaçlarda 
Senin ak doğumunu daha çok ortaya koymak için 
Toplayıp gelişim güzü bütün sarılarımla loşluklarımla 
Çürüyen solan evrenin karşı koyuşu 
Senin baharda doğusunun anısına 

Ah o ne sıtmadır güneşteki sıtma baharda 
Her an senin doğumun yaşamaktan gelen 
Ve güzün güneşte bir kuruyuş bir dağılma 
Benim ölümümden gelen haykırış ve ağlayışlarla 
Bir ömür boyu oldum salt ölüm kemiği 
Parlamak için senin doğumundan gelen fosforlarla 
Eve girmekte geç kalan çocuklar görecektir geceleri 
Aşk baharının sessiz direnişini 
yanıp duran ışıklarda 

Yaz güneşi biriktirdi biriktirdi 
Sonbahar yapraklarda delirdi 
Kış derin çizgileriyle devrildi 
Bahar gül tanklarıyla çiçek çağlayanlarıyla belirdi 
Ve bir bahar günü doğdun sen

SEZAİ KARAKOÇ
SEVGİ ve IŞIK’la kalın...
Persephone

Ömür Hanımla Güz Konuşmaları

Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını 
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var 
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İn-
cecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. 
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir 
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce 
bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı, 
yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir 
engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür 
hanım? 


Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı 
görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek 
kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, 
umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi gör-
meden maviyi anlamaya benzemez mi bu? Bir güz dü-
şünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, 
böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir 
anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa 
başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir çizgide tut-
mak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı 
aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların 
sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik 
olur tükenmek değil de? 


Yağmur yağıyor Ömür hanım...gökten değil, yüreğimin 
boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...Ve ben sonsuz 
bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gi-
diyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar ka-
tından? 


Dönelim...Dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır 
çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü 
kabuklarına sığınmaktır...Olsun dönelim biz yine de. Bi-
lincinde olmadan üstlendiğimiz sorumluluklarımız var. 
Evlere dönelim, sırtımızın kamburu evlere, cılızlığımızın 
görkemli korunaklarına, yalnızlığımızın kalelerine dö-
nelim. Ölçüsüz yaşamak bize göre değil Ömür hanım. 
Büyürken geniş ufuklarımız olmadı bizim. Küçücük 
avuçlarımızla sınırlarımızı genişletmek istedikçe yaşamın 
binlerce engeli yığıldı önümüze. Hangi birini yenebilirdik 
bunca olanaksızlık içinde. Umutsuzluğu tanıdık, yenilgiyi 
öğrendik böylece. 

Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı Ömür hanım. 
Bir garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden. 
Sahi nedir yaşamın anlamı? Geriye dönüyorum sık sık 
yanıt aramak adına, yüreğimin silik izler bırakıp, ağır 
yükler aldığı zamanın derin denizlerine. Bakıyorum umut 
karamsarlığın, sevinç acının azıcık soluk almasından başka 
ne ki? Yaşamsa gerçekle düşün umutsuz bir savaşı, her şeyi 
içine alan kocaman bir yanılsama... Değil mi yoksa? 


Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, 
özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni 
oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım 
eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi 
avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir
yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice 
eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, va-
rolmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya... 


Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının 
eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla 
dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek 
ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dal-
gınlığımdan her döndüğümde...Bir ben ki tüm ilişkilerin 
perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay ya-
kınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir 
Ömür hanım? 


Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni 
konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, 
kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yü-
reğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük...Yalnızım 
Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi ka-
ranlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım...Sularım 
toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş 
saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem 
hangi gözle? 


Kendilerinin olan tek sözcük yok dillerinde, öyle çok ko-
nuşuyorlar ki...Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz? 
Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı? Düşlerinden 
mi yoksa gerçeğinden mi? Ve kaç kapıdan geçip yerini 
bulur bir başka insanda? Yerini bulur mu gerçekten? Sözü 
yasaklamalı Ömür hanım yasaklamalı...Kimsenin kimseyi 
anlamadığı bir dünyada söz boşluğu dövmekten başka ne 
işe yarıyor ki? Olanağı olsa da insanların yürekleri ko-
nuşabilseydi dilleri yerine, her şey daha yalansız, daha içten 
olurdu. Aklı silmeli diyorum insan ilişkilerinden. Yanılıyor 
muyum? Olsun. Yanıldığımı biliyorum ya... 



Yeni bir şeyler söyle bana ne olur, yeni bir şeyler. Kurşun 
aktı kulaklarıma hep aynı sözleri, aynı sesleri duymaktan. 
Belirsizlik güzeldir, de örneğin, kesinlik çirkin. Sessizlik 
sesten -hele de güncel ve kof-  her zaman iyidir; düş gücü, 
iç zenginliği verir insana. Dünyanın usul usul ağaran o 
puslu sabahları ve günün turuncu tülleriyle örtünen dingin 
akşamları bu yüzden etkiler bizi, duygulandırır, de. Anlık 
izlenimler sürekli görünümlerden her zaman daha güçlü, 
kalıcı ömürlüdür...Alışkanlıklar öldürür güzelliğimizi, 
bizi değişmek çirkinleştirir de. 


Kimse düşlerine yetişemez ve kimse geçemez gerçeğini bir 
adım bile; bu yüzden sıkıntı verir zaman, kısa kalır, sonsuz 
olur, insanın küçücük ömrünün karşısında. İstemenin kuralı 
yoktur, de, açıklaması sınırı suçu yoktur; istemek ya-
şamın kendiliğinden sonucudur, ne haklı ne haksız, 
ne yerinde ne yersiz...

 
Biz hepimiz dikenli tellerle sarılıyız, her ilişkide bir par-
çamız kalır ve bölüne bölüne biteriz de. En büyük hü-
nerimiz kendimize karşı olmak, aykırı yaşamaktır, acı 
kaynaklarımızı ellerimizle yaratarak...Kıyılarımız duy-
gularımızın boyunda, derinliğimiz aklımızın ölçüsündedir; 
ufuklarımızsa sisler içinde...O kıyısız gökyüzü nasıl sığar 
küçücük gözlerimize, bir bardak suya, demirli bir pen-
cereye...Nasıl gizleriz ağız dil vermez bir geceye? Ve nedir 
ki gizi, daraldığımız her yerde bir genişlik duygusu verir 
içimize. Çözemeyiz, de, bu güdük bilinç, bu sığ yürek, 
bu ezbere yaşamla. 


Dünya bir testidir, de, Ömür hanım, ömür bir su...Sızar 
iğneucu gözeneklerinden zamanın, bir içim serinlik bir 
yudum mutluluk için. Ve bir gün ölümün balkonundan...
dökülür toprağa el içi kadar bir su. Yerde birkaç damla 
nem, bir avuç ıslaklık...Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, 
geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür; bilmek bütün 
acıların anasıdır, de... 


Sars aklımın cılız ayaklarını, kuşat beni. Değişik şeyler 
söyle ne olur, yeni bir şeyler söyle. Yıldım ömrümün ka-
lıplarından. Beni duy ve anla.

 
Yağmur dindi Ömür hanım. Gökyüzü masmavi gülümsedi 
yine. Doğa aynı oyununu oynuyor bizimle. Umudun 
ucunu gösteriyor usulca, iyimserliğin ışığını süzüyor mavi 
atlasından. Ne aldanış! Bulutların rengi mavi-beyaz mıdır, 
kurşuni-külrengi mi yoksa? 


Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür hanım, gözlerimle değil 
dudaklarımla. Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşı-
maktan. Delilik mi dedin? Kim bilir...Belki de yerde sü-
rünmenin bir tepkisidir bu, ya da ne bileyim bilinçsiz bir 
aykırı olmak duygusu. Gökyüzü de olmak isteyebilirdim 
değil mi? Kim ne diyebilir ki?


Kimseler görmedi Ömür hanım, bu dünyadan ben geçtim. 
İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş 
ölüsü yüreğim -içinde senin ve benim ağırlığım- benim 
olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına,
ben geçtim...Yerini bulmamış bir içtenlik, yanılmış bir 
saygı ve bir hüzün eğrisi olarak ilişkilerin gergefinde, 
ördüm ömrümün dokusunu ilmek ilmek. Beni cam kı-
rıklarıyla anımsasın insanlar, savrulan bir yaprak hüznü 
ve dağınıklığı ile... Yükümü yanlış bedestanlara çözdüm.

 
Ezilmiş bir gül hüznü var yüreğimde. Saatlerce dayak 
yemiş bir sanığın çözülmesi içindeyim. Ürperiyorum. Bir 
at kestanesi durmadan yaprak döküyor yalnızlığın so-
kaklarında, örtüyor ömrümün ilk yazını. İçimde bir çocuk, 
yalın ayak koşuyor yaşlılığa doğru, binlerce kez yenilmiş 
umut ölülerini çiğneyerek. Sahi yaşlılık, derin bir iç çekiş, 
yanılmış bir çocukluk olmasın Ömür hanım?



Ankara, Güz/1983


Şükrü Erbaş

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

İz

Acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
İzlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,
Orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili
Benden savrulan parçalar kurusa da,
İzleri var hala yolun kenarında.

İzini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı
Vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın
Acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun,
Ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin
Hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle
Büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

Ne zamandı bilmiyorum. yaşadıklarından sana
Kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun
Yerde fırtına koparan korku. kendi sarmalında
Döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin
Kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.

Şimdi, acının ormanından geçiyorsun
Her şey bir daha kanasa da
Ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben
Geç meleğim, senin de şarkıların olsun
İçindeki telleri titreten.

Birhan Keskin

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...
Persephone