Düşün

Ne kadar aciz, tutunacak bir dal arıyorsun, oysa ki o dalın ta kendisisin, tek şey bunun farkında olabilmek... Zaman geçiyor ve gülüyorsun kendine... Tabii farkındaysan bazı şeylerin... Dünyaya bir anlam vermeye başlamışsan, kavramışsan bir çok şeyi... İnsanları tanımışsan, hayatın ne yaparsan sana ne verebileceklerini öngörmeye başlamışsan... Bir çok şeyin ne kadar boş olduğunu kavramışsan... Belli bir bilince varmışsan... 

Zaman evet zaman, her şeyin ilacı ya işte bu koca bir yalan. İnanmak istiyoruz bu koskoca yalana. İnan! Kim durdurabilir ki seni bu yalana inanmaktan... Neye inanacağını sen seçersin!

Belki çok tanrılısın... Belki tek tanrrılsın... Belki de tanrın yok... Neye inandığının bir önemi de yok...

Odamda günlerdir uçan beyaz bir kelebeksin belki! Hani kelebeklerin ömrü bir gündü? Bu yalana inanacak kadar da acizsin belki! 

Otur... Düşün...
Düşün ki; kendi geçeklerini bul. Bu o kadar kolay olmasa gerek. Çoğu zaman ne istediğimizi bile bilmiyoruz. Bunu bilmezken bir de yakınıyoruz. Şunu bunu istiyorum da olmuyor. Aslında neden olmadığını gayet iyi biliyorsun. Her an fikir değiştirmek ruhunda var. Bebekliğimizden beri negatif duygulara odaklanmaya o kadar alışmşız ki, böyle düşünüyor olmak bize gayet doğal geliyor. Bu bir alışkanlık. Yanlış öğretilerle büyüdüğümüzü kabul etmek zor. Elbet bir gün değişecek bu sistem. Bir gün gerçekliği yalın haliyle görmeyi başardığımızda. Ben bunu görebilir miyim?
Sanmam ömrümün o kadar uzun olacağını...

SEVGİ ve IŞIK'la kalın...

Persephone