Işığı kaybolduğunda gūneşi arar insan. Gece bittiğinde ise geceyi... Umutları kovalar bıkmadan, usanmadan, pervasızca. Unutur zamanı, insanı, hayatı, yaşamı... An gelir bakar ardına uzun mu uzun bir yol kalmış gerisinde. Korkar önce, sonra o da herşey gibi sıradanlaşır. Bilir ki geçmiş geride kalsa bile hep kendiyledir. Bilir ki gidenler olsa bile herşey kalbindedir. Bilir ki zaman geçtikçe yaşanılanları heybetinde biriktirir. Umut olur, yol olur, yoldaş, sırdaş olur... Ama bilir ki aynaya baktığında gördüğü silüet kendinden başka kimsenin değildir... Sen aynaya baktığında aslında geçmişe mi bakar da yanarsın, yoksa kendine bakıp da yaşamaya mı çalışırsın?
Sevgi ve ışıkla kalın...
Persephone
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder