İtalo Calvino “Görünmez Kentler”

 

“Biz canlıların cehennemi gelecekte var olacak bir şey değil, eğer bir cehennem varsa burada, çoktan aramızda; her gün içinde yaşadığımız, birlikte, yan yana durarak yarattığımız cehennem. İki yolu var acı çekmenin: Birincisi pek çok kişiye kolay gelir: Cehennemi kabullenmek ve onu görmeyecek kadar onunla bütünleşmek. İkinci yol riskli: Sürekli bir dikkat ve eğitim istiyor; cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek.”

İtalo Calvino “Görünmez Kentler”

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone

KİMSE

 

zamanı yıllarla tartanlar  
yanılırlar  
hiçbir şey tartılmaz başka bir şeyle  
hatta çoğu zaman kendiyle bile  
yaşanır, içini tohuma bırakır  
geçer gider  
geçmez sandıkların bile  

hiçbir geçen tartılmaz kalanla  
neyin kaldığını çoğu kez kendi de bilmezken insan  
kimse kimse kimse  
sahi kimse  
ya da hiç kimse  
söylediklerimden çok  
sustuklarım  
seçtiklerimden çok  
reddedilmek için  
ne kadar varsam  
o kadar kimseyim kendime  

güç kötü bir şey  
kaderken de  
kaldıramazken de  
güç kötü bir şey  
güçlüyken de  
güçsüzken de  
kaldığın yerden devam etmenin karanlığı  
benzemiyor hiçbir çaresizliğe  
kimin kaldığı yer var ki dünyada  
kaldım sandığın yer  
bizden geçendir çoğunlukla  
içimizi parçalaya çoğalta  
hâlâ gittiğim sona aceleci adımlarla  
bütün iş birinin dediği gibi,  
yavaşça acele etmek aslında  

ölene kadar yavaşla işte  
ölene kadar yavaşla  
ne başkalaştırırsan o kadarsın  
başkalarının imtihanlarından büyük gelecekler umma  

çaresizlik bile bizden bir başkası yapmaya yetmez  
bize biçilmiş döngüye katlanırız yalnızca  
bir bakıma hiçbir yerdeyiz  
bir bakıma yalnızca buradayız  
var oluşumuzun ağırlığı altında ezilirken yapayalnız  
ait olduğunu sandığın bütün grupların içinde yapayalnız  
reddin imkânları sayım kayıpları yoklama kaçakları  
sanma ki hayat bizi bekler başka kıyılarda  
oysa biz buradayız  
halsiz, kanıtsız  
yılların neyi tarttığını bile bilmeden  
kendi gücümüzün altında azala azala  

kollarımız kadar kulaç kalplerimiz kadar sahil  
hiçbir adanın almadığı yalnızlarız,  
tamamlanmamış haritasında  
define ve varlık  
geleceğin tarihe dağıttığı kayıplar  
bir gün birbirini bulmanın umuduyla  

gölgemizle barışmanın uzun yolculuğu: büyümek  
kendiyle tanışmayı erteler insan çoğu zaman  
hayat yanlışlarla kısalır  
başka biri olarak girdiğimiz bir kapıdan  
bir diğeri olarak çıkarız  
gündeliğe katlanmak için başkalarını kandırırken kendimizi yanıltırız  
içimizi denerken yüzeriz farklı yüzlerle kendi içimizde bile  
bu yüzden aşk yalnızca bir fikirdir  
bu sefer gerçekleştirdiğini sandığın bir fikir  
hep öyle oldu bende  
hep saklı kaldı içimdeki anahtar  
ve hep aynı kilitte kırıldı  

fikirler de zamanla değişir  
kırıldıkları yerde  
kırıldıkları yer her şeyi değiştirir  

zamanla bir şey söylemez artık kırılmak bile  
sonra başka bir başlangıcın kapısında  
aynı korkularla kalakalırız  
daha önce de söylemiştim:  
kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine  
her şiirin gizi başka bir şiirle  
açıklar kendini  
demiştim ya, hep öyle oldu bende  
böyle katlandım kimsesizliğe  
o birini ararken bile biliyordum  
hiç kimse hiç kimse hiç kimse 

Murathan Mungan

SEVGİ ve IŞIK’la kalın...

Persephone