Bir Zamanlar Çocuktuk

Çocuktuk, güzeldi dünya. Gülümsemelerimiz kocamandı, sahiciydi. Umutlarımız vardı. Sevdiklerimiz yanımızdaydı. Her şey masum ve çocukçaydı. En fazla yaramazlıklarımız canımızı acıtırdı. Oynadığımız oyunlar kovalamaca, saklambaçtı. Başka bir yüzümüz yoktu. Her şeyimizle bizdik. Tek saklamaya çalıştığımız şey muzurluklarımızdı.  Düştüğümüzde, elimizden tutup kaldıranımız vardı. Teselli edildiğimiz sözler vardı. En komiği de 'geçince bir şey kalmaz' cümlesiydi herhalde. Yaralarımız bir günde kabuk bağlardı. Unuturduk arkadaşlarımızla acılarımızı. Küslükler uzun sürmezdi. Bir gün bilemedin iki gün. En sıkıcı şeyler dersler ve sınavlardı. Bugün okula gitmesem olmaz mı? En büyük isteğimizdi. Hayallerimiz vardı. Kimimiz doktor, kimimiz avukat, kimimiz öğretmen, kimimiz hemşire olmak isterdi. Başka meslek yokmuş gibi.

Peki ne oldu?

Biz büyüdük, dünyamız kirlendi. İlk önce gülümsemelerimiz soldu. Umutlarımız yitti. Sevdiklerimizle gözü yaşlı vedalaşmalar başladı. Acıyı öğrendik. Çocuk kalbimizin, masumuyetimizin üstünü toprak örttü, derinliklere gömüldü. Oyunlarımız can yakar oldu. Çünkü oyunlarımız kovalamaca, saklambaç olmaktan çoktan çıktı. Maskelere büründük, biz biz olmaktan çıktık. Yalanlarımız kaf dağını aştı. Düştüğümüzde bir daha itenlerimiz oldu. O sıcak, dost eller mazi oldu. Tek tesellimiz kendimiz olmaya başladık. Yaralarımız kabuk bağladıkça, içini oyanlar oldu. Arkadaşlıkların içi boşaldı, çıkarlar ön plana çıktı. Sıkıntılarımız büyüdü, dertlerimiz çoğaldı. Ayakta hatta hayatta kalma mücadelesi başladı. Hayallerimizi unuttuk. Onlar hayaldi deyip geçtik. Gerçek dünya farklıydı, gördük. Hayat acımasızdı demiyeceğim, çünkü; acımasız olan insanlardı... 

Keşke hep çocuk kalsaydık...

Sevgi ve ışıkla kalın…

Persephone